Het Eerste Postmoderne Spookhuis was een project van Pyotr van Moock en Robert Pennekamp, in Krakesteijn, op de Ceintuurbaan in Amsterdam. Een buurthuis dat antikraak was en op de nominatie stond gesloopt te worden, waarin een geheel Spookhuis gebouwd werd in 3 maanden tijd. Er hebben 30 verschillende, steeds wisselende voorstellingen hebben plaats gevonden, met vele verschillende artiesten en kunstenaars. Het geheel had wat weg van een theater voorstelling, een performance en muziekstuk of een belevenis, of een bezoek aan het spookhuis.
Niet spannend genoeg?
Het is ooit begonnen met bij de entree, het ontvangst in het Post Moderne Spookhuis, bij de buitendeur, met bezoekers te waarschuwen bij het betreden van het Spookhuis. AT-5 (een nieuwzender) kwam een keer langs met een reporter die het allemaal niet zo heel spannend vond. We hebben toen het een en ander veranderd zodat je wel been kon breken en je hoofd kon stoten of afgevoerd kon worden naar het ziekenhuis. Ten eerste bij binnenkomst moest je een contract tekenen, dat wanneer er iets zou gebeuren wij, de organisatie nooit aansprakelijk zou zijn.
Easy, Hard en de Heavy way….
De mogelijke routes werden de Easy, Hard en de Heavy Way. Met de Easy way stond je zo weer buiten. Dat was makkelijk. Met de Hard way, kon je kop stoten of je been breken. Daarvoor moest je het formulier tekenen. Bij de Heavy Way kreeg je eerst een flesje met een doodskop erop te drinken. Het merk weet ik niet meer, maar het werd later uit de handel is genomen is, omdat er 50 maal de maximale hoeveelheid amfetaminen in zat. Als je dit op had, kwam je in hogere sferen, waardoor je echt niet meer wist wat links en rechts was. Je werd in een karretje gezet (een Albert Heyn karretje dat gepimpt was met een stoel) gehesen en zo begon de tocht.
Knipperende lichten, kroonsteentje, pur
Afhankelijk van de keuze en na betaling werd je in het spookhuis karretje gezet en rond gereden. De tocht was langs allerlei hobbels, met stroboscopen en verlichte objecten. Uiteindelijk belande je ,na een spannende tocht met knipperende lichten, stroboscopen en spinnenwebben op een kiepende plank, waarvan je je rot schok, in de bar, vol toeschouwers. Die zaten daar te wachten wie er nu weer meer de schik vrij kwam en de boel aan elkaar gilde, wat hun al eerder was overkomen. Verder kon je nog nog kruip door, schuif door langs allerlei installatie of een piepende interactieve trap naar boven, waar nog wat te doen was. Knipperende lichten, kroonsteentje, pur was een veel gebruikt item…
